Był synem Jana Pisuli, pochodzącego z Trzciany robotnika kolejowego i Marii z domu Kawałko. Edward Pisula urodził się w Nowosielcach w 1898 roku jako najstarszy z siedmiorga rodzeństwa. W okresie, kiedy uczęszczał do Gimnazjum Męskiego w Sanoku należał tez do skautingu.
W czasie I wojny światowej jako ochotnik wstąpił do armii austro-węgierskiej. Ukończył szkołę podoficerską, a potem oficerską. Do 1918 roku walczył na froncie włoskim.
Do 1928 roku służył w 8. Pułku Ułanów i brał udział w wojnie z bolszewikami jako dowódca plutonu, a następnie szwadronu. Za swoje zasługi jako znakomitego dowódcy został odznaczony Krzyżem srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
Ożenił się z Marią Guzkowską-Janicką i miał z nią dwójkę dzieci (Tadeusza i Marię). Jako dowódca i instruktor przed II wojną służył m.in Grudziądzu, Trembowli, Starogardzie Gdańskim i Łańcucie.
Kwatera na Łączce (Warszawa) – tablica upamiętniająca między innymi Edwarda Pisulę
Wojna zastała go jako zastępcę dowódcy 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich. Po klęsce wrześniowej włączył się w działalność konspiracyjną i brał udział w walkach partyzanckich w Górach Świętokrzyskich, a także w słynnej akcji „Burza”.
Pod koniec 1944 wstąpił ochotniczo do Ludowego Wojska Polskiego. Razem z 3. Pułkiem Ułanów przygotowywał przeprawę przez Wisłę, aby pomóc powstańcom, ale zdradzony i zdekonspirowany jako członek AK dostał się w ręce NKWD.
Poddawany był okrutnym torturom, których skutki przyczyniły się do jego śmierci w lipcu 1945 roku. Nie jest znane miejsce jego pochówku.